Elk jaar vertrekken gemiddeld 1 miljoen Nederlanders naar de sneeuw. Sommigen zelfs meerdere keren per jaar. Er heerlijk even een weekje actief tussenuit. De ideale combinatie tussen sportiviteit en ontspanning. Gezinnetje met kinderen, groepen studenten, echtparen, alles kom je tegen op de piste.

Ook ik trek er jaarlijks minstens één keer op uit naar de sneeuw. Heerlijk skiën of snowboarden in de natuur met mooi weer – althans daar hoop je altijd op – en gezellig met je vrienden op stap. Maar wat nu als je een lichamelijke beperking hebt? Dat moet toch geen belemmering vormen voor deze pret. Daarom heb ik me in december 2008 als vrijwilliger ingeschreven bij de Vereniging Gehandicapte Wintersporters (VGW). De VGW maakt het mogelijk om mensen met een lichamelijke beperking ook op wintersport te laten gaan. Jaarlijks organiseert de vereniging vier reizen: twee volwassenreizen (staand en zittend), een jongerenreis en een kinderreis.

De volwassenreis voor zittende skiërs vindt elk jaar medio januari plaats. De voorbereidingen worden echter al ruimschoots van te voren getroffen. Afhankelijk van het aantal deelnemers moeten er voldoende begeleiders mee, ongeveer 1 begeleider per deelnemer. Maar ook het materiaal moet in orde worden gemaakt. De materiaalcommissie is daar weken van te voren druk mee in de weer op verschillende pas-dagen. Zij vertrekken ook een week van te voren richting Oostenrijk om daar alles in stelling te brengen. Allemaal om die ene week vlekkeloos te laten verlopen en het de deelnemers helemaal naar de zin te maken.

Gedurende de week verblijf je met zijn allen in hetzelfde hotel. Je ontbijt met elkaar en vertrekt vervolgens in groepen naar de piste. Daar “stapt” iedereen in zijn eigen apparaat. Degene met een goede arm/handfunctie en een redelijk goede balans kunnen zitskiën in een mono-ski. Heb je een beperkte arm/handfunctie, maar wel een goede coördinatie kun je skiën in een bi-unique of Dual. Wanneer ook dit een te grote uitdaging voor je is, kun je nog altijd in een skicart van de skipiste af suizen. Samen met een docent en je begeleider werk je vervolgens de hele dag aan je techniek. Aan het eind van de dag verzamel je weer met zijn allen in het hotel. Iedereen staat dan weer vrij om zijn eigen gang te gaan, maar er wordt over het algemeen wel gezamenlijk gegeten.

Het geeft mij heel veel voldoening deze mensen ook te kunnen laten genieten in de sneeuw. Mooi vind ik het om te zien dat de meesten ook heel gedreven zijn om het skiën goed onder de knie te krijgen. Net als ieder andere valide skiër. Je bent ook gewoon ondanks dat de deelnemers een fysieke beperking hebben de hele week gelijkwaardig met elkaar in contact. Extra pluspunt van de VGW vind ik ook dat iedere deelnemer ook in staat wordt gesteld zijn/haar vrienden mee op reis te nemen. Op die manier kun je ze echt dezelfde beleving geven. Na terugkomst van de piste heb je als begeleider officieel dan eigenlijk ook geen omkijken meer naar de deelnemers, maar komt het er in de praktijk op neer dat je samen met elkaar een feestje bouwt.